عروس زیبای آذربایجان جان می دهد و انسانها را به یاری فرا می خواند: "ای انسانها، ای کسانی که هنوز وجدان و شعور و انسانیت در شما تجلی دارد، اگر لبهای تشنه و تن نمک آلودم شما را رنج نمی دهد و بیدارتان نمی کند؛ لااقل بر گریه کودکان خود رحم کنید، بر آوارگی و نیستی و نابودی خود رحم کنید، قحطی و گرسنگی خود را چاره بخشید!"
این فریادهای دریاچه ماست. دریاچه ای که مانند دیگر دارایی ها و داشته هایمان، رو به نابودی است. اما نفسهای آخر این دریاچه، چه زیبا درد آذربایجان را بیان می کند.
